Układarki okien: Windows 11 vs. Osocze

Minęły już ponad dwa miesiące, odkąd KDE wypuściło Plazmę 5.27 i pozwoliło nam zacząć używać tego, co nazwali zaawansowany układacz okien. Po kilku tygodniach używania niedawno zaktualizowałem system Windows 11, który mam na zewnętrznym dysku SSD, i wypróbowałem to, co oferuje Microsoft. Od tego czasu jestem trochę mniej zadowolony z tego, co przewidziało KDE. między tymi dwoma układarki okienne, co jest lepsze? Którą trzymam?

Nie mam wątpliwości, że Plazma jest potężniejsza. Pozwala nam to stworzyć taką aranżację, jaką chcemy, myślę dosłownie. Naciskając klawisz META (Windows) i T (od „kafelkowania”) wchodzimy w tryb edycji. Dzieląc ćwiartki na pół, poziomo lub pionowo, możemy stworzyć wiele ćwiartek, w których później umieścimy okna. Ponadto możesz dodać pływające panele. Czego brakuje?

Menedżery okien nie mają z tym nic wspólnego.

Tym, z czym będziemy mieli do czynienia, są układacze okien, które bardzo różnią się od tych używanych przez menedżerów okien, a także od tego, czego używa Pop!_OS. Menedżery okien nawet nie używają typowego pulpitu, a Pop!_OS wygląda bardzo podobnie, ale jest zaimplementowany na swój własny sposób. Po wyjaśnieniu tego przejdźmy do tego, o czym jest ten artykuł, czyli do porównania tego, co oferuje Windows 11 i co oferuje Plazma 5.27+. W GNOME też możesz za pomocą rozszerzenia, ale jest znacznie bardziej ograniczony.

Układarki okien: Windows 11, bardziej intuicyjny; Plazma, bardziej kompletna

To, czego KDE może nauczyć się od Microsoftu, jest tym, co tworzy Opcja Windows 11 łatwiejsza w użyciu i bardziej bezpośredni w niektórych przypadkach. Okna 11 Umożliwia rozpoczęcie układania na trzy sposoby: jeśli podniesiemy okno do góry, zobaczymy, że rodzaj zakładki schodzi kilka milimetrów od góry, a jeśli umieścimy okno na górze tej zakładki, zobaczymy, co jest w przechwyceniu nagłówka w lewym górnym rogu : różne układy. Coś takiego pojawia się, gdy umieścimy wskaźnik nad przyciskiem przywracania/maksymalizacji okna. Jeszcze inaczej, jeśli naciśniemy META + Z, wygląda to tak samo, jak po najechaniu kursorem na wspomniany przycisk, ale tym razem z numerem, który możemy nacisnąć, aby wybrać ten układ.

Ze swojej strony KDE też ma coś podobnego, ale żeby do niego wejść musimy wcisnąć META+T a potem, prawy górny róg, „Załaduj układ”. Złe? Oprócz spaceru, który musimy przejść, aby dostać się do tego punktu, w tej chwili są tylko trzy domyślne ustawienia:

Bez wątpienia ten pierwszy będzie często używany. Drugi i trzeci nie tak bardzo, ale służą jako początek. Brakuje mi tam wielu innych. Na przykład, choć można to później poprawić ręcznie, drugie powinno być również dostępne w trzech dokładnych podziałach, a opcja z czterema oknami, po jednym w każdym rogu, myślę, że też by się przydała.

KDE powiedział, że to był pierwszy krok

Kiedy go wprowadzili, KDE powiedziało, że nie wie, jak to się skończy, ale jedno było pewne: nie jest tutaj, aby konkurować z menedżerami okien, takimi jak Sway lub wieloma, które kończą się na -wm. Jak na pierwszy krok jest ok, ale brakuje mi tego, żeby wszystko było bardziej estetyczne. Nie będę tym, który powie, że podział ekranu na dwie części w poprzednim Mac OS X, który polegał na naciśnięciu i przytrzymaniu przycisku przywracania/maksymalizacji, był najlepszym sposobem na podzielenie ekranu na dwie części, co na do tego nie układało się ani nic, ale tak jak jest w Windows 11, nie podoba mi się to.

Oddzielna wzmianka o kwestii „luki” lub przestrzeń między oknami kiedy jesteśmy w tym trybie. Plazma pozwala na skonfigurowanie go do tego stopnia, że ​​można go całkowicie usunąć, ale nie jest to możliwe w systemie Windows. Tak więc, spośród dwóch układarek okien, wolę Plazmę… chociaż wolę ją bardziej, gdy dodadzą więcej układów (zakładam, że tak) i jeśli sprawią, że proces będzie nieco bardziej wizualny. To ostatnie nie jest najważniejsze, ale cieszy oko.