Kilka lat temu jedną z rzeczy, które należało wyjaśnić użytkownikom pochodzącym z systemu Windows, było to Linux miał inny paradygmat, jeśli chodzi o instalowanie programów. Zamiast pobierać je ze strony dewelopera, wykorzystano repozytoria i menedżery pakietów.
Dzięki popularyzacji urządzeń mobilnych i ich sklepów z aplikacjami, dziś nie brzmi to już jak coś z innej planety. Jednak, Pozostaje nam wyzwanie wyjaśnienia różnych formatów programów dostępnych dla Linuksa, ich różnic i cech.
Ponieważ jest to dystrybucja, która najbardziej przyczyniła się do ogólnego zamieszania, skupimy się na Ubuntu. Dokładniej w najnowszej wersji dostępnej w momencie pisania tego artykułu na temat Ubuntu 20.10 Groovy Gorilla.
Programy dla Ubuntu. Różne rodzaje pochodzenia
W systemie Linux istnieje kilka sposobów instalowania programów
- Korzystanie z menedżera pakietów
- Korzystanie z emulatora terminala
- Pobieranie z Internetu i dwukrotne kliknięcie pliku.
- Kompilacja
Korzystanie z menedżera pakietów
W Ubuntu domyślnym menedżerem pakietów (w każdym znaczeniu tego słowa) jest Gnome Software Center (CSG). Centrum oprogramowania nie różni się od sklepów z aplikacjami na urządzeniach mobilnych. Możemy wyszukiwać programy według nazwy lub funkcji, a następnie instalować i odinstalowywać je, klikając przycisk.
Kiedy klikniemy na nazwę programu, zobaczymy opis tego, co on robi, rodzaj licencji i oceny innych użytkowników.
Nie jestem fanem tej aplikacji i Wolę inne alternatywy, takie jak Synaptic Package Manager, który, choć nie jest tak ładny, jest znacznie bardziej praktyczny i zawiera pełniejsze informacje o programach niż CSG
Korzystanie z emulatora terminala
Innym sposobem instalowania programów jest wpisanie odpowiednich poleceń w emulatorze terminala. To jestTa metoda jest zwykle szybsza niż korzystanie z Centrum oprogramowania, a ponadto umożliwia nam wykrywanie błędów i poznanie informacji o bibliotekach lub programach których instalacja nie jest obowiązkowa, ale które poprawiają funkcjonalność tego, który instalujemy.
Pierwsze dwie metody opierają się na wykorzystaniu repozytoriów. Repozytoria to pliki oprogramowania hostowane na serwerach zewnętrznych. Programy zawarte w oficjalnych repozytoriach są kontrolowane przez osoby odpowiedzialne za każdą dystrybucję, aby zagwarantować ich prawidłowe działanie w momencie instalacji. Od czasu do czasu system operacyjny sprawdza repozytoria, aby sprawdzić, czy konieczna jest aktualizacja programów już zainstalowanych.
Dystrybucje Linuksa zazwyczaj pozwalają na korzystanie z repozytoriów utrzymywanych przez strony trzecie, chociaż nie są one odpowiedzialne za zgodność ani bezpieczeństwo dołączonych programów.
Pobieranie z Internetu
W Ubuntu Możliwe jest zainstalowanie programów poprzez pobranie ich z Internetu i dwukrotne kliknięcie. Są to programy spakowane w formacie pakietu DEB (natywnym dla dystrybucji wywodzących się z Debiana, takich jak Ubuntu). Dwukrotne kliknięcie otwiera Centrum oprogramowania, które instaluje je tak, jakby był to program z repozytoriów. Różnica polega na tym, że jeśli twórca tego pakietu nie uwzględni opcji dodania repozytorium, nie będzie można zainstalować aktualizacji.
Inną możliwością jest to, że są to pliki wykonywalne napisane w wieloplatformowych językach programowania, takich jak Java, lub samodzielne pakiety, takie jak te w. Appimage.
We wszystkich przypadkach musimy upewnić się, że pochodzą z wiarygodnych źródeł przed ich zainstalowaniem.
Kompilacja
Kompilacja Polega na przekształceniu pliku kodu źródłowego (napisanego w przyjaznym dla człowieka języku programowania) na inny, bardziej przyjazny dla procesora język, który wykona go szybciej. Nie jest to skomplikowana procedura, gdy wiesz, co robisz, ale wymaga czasu. Dlatego większość ludzi woli używać innych metod instalacji.
W następnym artykule wyjaśnimy, jaka jest różnica między różnymi repozytoriami własnymi i zewnętrznymi używanymi przez menedżera pakietów Ubuntu.