Już widzieliśmy co to jest Linux Grub i jak to działa.
GRUB ma własną notację, która jest bardzo podobna, chociaż nieco różni się od notacji ogólnej typowego użytkownika Linux.
To byłby przykład pliku Wpis GRUB zwykły:
(HD0,1)
Wsporniki są koniecznością, wszystkie urządzenia wymienione w menu GRUB muszą być umieszczone w nawiasach.
hd oznacza dysk twardy, fd reprezentuje dyskietkę, cd reprezentuje napęd CD-ROM itp.
Pierwsza liczba odnosi się do fizycznego numeru dysku twardego, w tym przypadku pierwszego dysku, ponieważ są one liczone od zera w górę. Na przykład, hd2 odnosi się do trzeciego fizycznego dysku twardego.
Druga liczba odnosi się do numeru partycji wybranego dysku twardego, ponownie partycje są liczone od zera w górę. W tym przypadku synonim drugiej partycji.
Stąd widać, że GRUB (menu) nie rozróżnia dysków IDE lub SCSI ani partycji podstawowych lub logicznych. Zadanie podjęcia decyzji, który dysk twardy lub partycję do rozruchu pozostawia do systemu BIOS i etapu 1.
Znaczenie zapisu jest bardzo proste.
Partycje podstawowe będą oceniane od 0 do 3 (hd?, 0), (hd?, 1), (hd?, 2), (hd?, 3). Partycje logiczne w partycji rozszerzonej są liczone od 4 i niezależnie od rzeczywistej liczby partycji na dysku twardym, na przykład (hd1, 7).
Wpisy nie są jednak wystarczające do uruchomienia systemu operacyjnego.
GRUB musi również znać obrazy systemu operacyjnego do załadowania. Jest to przypisywane jako parametry dla każdego z wywoływanych urządzeń, łącznie ze znakami specjalnymi (przełącznikami). Na przykład tryb awaryjny systemu Windows to specjalna marka. Przykład 2:
domyślnie 0
timeout 8
Pierwsza linia (domyślnie 0) oznacza, że uruchamiany jest pierwszy system operacyjny na liście. Drugi wiersz (limit czasu równy 8) wskazuje, jak długo (w sekundach) użytkownik musi dokonać wyboru, zanim domyślne wejście zostanie załadowane.