Droga do Linuksa. Sieć łączy się z innymi sieciami i dociera do świata

Historia nie jest procesem liniowym. Abyś mógł przeczytać ten post, musiał wydarzyć się szereg wydarzeń na przestrzeni wielu lat w różnych miejscach. Niektóre z nich są opisane w podręcznikach historii, ponieważ dotknęły milionów ludzi. Inni byli ważni tylko na poziomie rodzinnym lub osobistym. Ale oni wszyscy doprowadzili nas do momentu, kiedy opublikowałem post, a ty usiadłeś, aby go przeczytać. To samo dotyczy Linuksa.

Właśnie dlatego w tej serii artykułów próbujemy śledzić kamienie milowe w historii technologii, które doprowadziły do ​​tego, że Linux i open source stały się obecnie dominującym paradygmatem dlae przemysł komputerowy.

Droga do Linuksa. Rozbudowa sieci komputerowej

Istnienie Linuksa było możliwe dzięki wielu czynnikom, m.in.

• Pojawienie się ekonomicznego wsparcia dla dystrybucji oprogramowania.
• Opracowanie metodologii pracy opartej na merytokracji.
• Istnienie sieci wyszukiwania i wymiany informacji w czasie rzeczywistym.

Pozostaliśmy w istnieniu małej sieci komputerów uniwersyteckich i nieformalnej grupy ludzi, którzy w drodze konsensusu opracowywali protokoły, które pozwoliłyby im komunikować się ze sobą. Nadszedł czas, aby przejść do następnego poziomu. Rozwój sieci na całym świecie.

27 sierpnia 1976 roku samochód dostawczy zaparkował przed znanym browarem w San Francisco. Jego mieszkańcy (członkowie instytutu badawczego na Uniwersytecie Stanforda) umieścili terminal komputerowy na stole, podłączyli go do nadajnika radiowego pojazdu i wysłali wiadomość przez bezprzewodową sieć transmisji danych ARPA, znaną jako PRNET. Transmisja została odebrana i wysłana przez ARPANET (sieć przewodową, o której już rozmawialiśmy) do innego odległego geograficznie komputera.

Było to możliwe dzięki niskiej jakości i wysokim kosztom usług telefonicznych na Hawajach. Lokalny uniwersytet potrzebował niedrogiego i niezawodnego sposobu na połączenie 7 kampusów rozmieszczonych na 4 wyspach i zdecydował się skorzystać z radia.

Problem do rozwiązania polegał na tym protokoły opracowane dla transmisji przez linie telefoniczne były nieodpowiednie. W linii telefonicznej sygnały przesyłane są od nadawcy do odbiorcy w sposób uporządkowanyStacje radiowe nadają bez wyjątku wszystkie odbiorniki w ich zasięgu. Jeśli dwie lub więcej stacji o wspólnym zasięgu nadaje w tym samym czasie, komunikaty są degradowane lub anulowane.

Rozwiązanie znalezione przez ekspertów było takie Gdy nadawca (węzeł) w sieci nie otrzyma potwierdzenia od odbiorcy odebrania pakietu danych, należy odczekać losowy okres czasu i wysłać go ponownie.

Ponieważ limit czasu był losowy, możliwość powtarzania jednoczesnej emisji komunikatów była minimalna.

Oprócz problemów technologicznych ARPA miała do czynienia z innymi typami problemów, politycznymi. W 1969 roku Kongres ogłosił decyzję o cięciu budżetu obronnego i ustaleniu, że można prowadzić tylko dochodzenia, które mają oczywisty związek z operacjami wojskowymi lub zastosowaniami.

Ocalenie ARPA było traktatem ograniczającym testy broni jądrowej, który zezwalał tylko na przeprowadzanie ich pod ziemią. Tego typu dowody są wykrywane przez sejsmografy na całym świecie.

W celu szpiegując działalność nuklearną ZSRR, Stany Zjednoczone zgodziły się z Norwegią na budowę obiektu do wykrywania sejsmicznego. Ten obiekt był połączony ze stacją satelitarną w Szwecji, która wysyłała dane do Virginia Center for Seismic Data Analysis. Norwegowie mieli dostęp do ARPANETU przez to samo łącze satelitarne.

To dzięki norweskiemu zakładowi Wielka Brytania dołączyła do nowej sieci. Połączenie odbyło się przez linię telefoniczną, która łączyła ich z University College of London.

Z czasem Brytyjczycy utworzyliby własne bezpośrednie połączenia satelitarne.

Ciąg dalszy nastąpi…