Canonical heeft een nieuwe versie van zijn besturingssysteem uitgebracht en de officiële smaken hebben dit voorbeeld gevolgd. Tot 22.04 waren er 8 broers, maar na de integratie van Ubuntu Unity, Ubuntu Cinnamon en de terugkeer van Edubuntu, nu zijn het er meer dan tien, waardoor het cijfer naar 11 is gestegen. Van 10 zijn gestegen, heeft een psychologische barrière gemaakt, en het is op dit moment dat men zich afvraagt: zijn ze genoeg, ontbreekt er een of moet er iemand anders komen? aan de familie Ubuntu?
De antwoorden zijn mogelijk niet exclusief. Ik heb er een mening over, maar ik weet heel goed dat wat de een niet leuk vindt, de ander kan liefhebben. Elke smaak heeft zijn reden van bestaan, en het zal min of meer gebruikt worden, maar het zal gebruikt worden. Toch ga ik schrijven wat ik denk, en ook Ik zal het hebben over de remixen die kandidaten zijn om die 11 te verhogen tot minstens 14.
Ubuntu kaneel, sorry maar...
Ik weet heel goed dat het vrijgeven van een Linux-distributie, zelfs een smaak, veel werk vereist. Ik weet ook dat het de eerste remix was die ongeveer vier jaar geleden verscheen, maar zonder persoonlijk iets tegen het project te hebben, is het een versie die ik persoonlijk overbodig vind. Kaneel Het is gemaakt door het Linux Mint-project, dat niets meer is dan een op Ubuntu gebaseerde distributie die niet door de canonieke hoepel hoeft te gaan. Zonder deze banden biedt het bijvoorbeeld een DEB-versie van Chromium en Firefox. De officiële smaken moeten de snap-versie ja of ja gebruiken, althans standaard.
Als ik zou besluiten om Ubuntu + Cinnamon te gebruiken, mijn keuze zou zonder twijfel Linux Mint zijn. Clement Lefebvre is al jaren bij zijn project en de integratie met zijn desktop is de beste die er is. Dit is natuurlijk mijn mening, en onder degenen die dit artikel lezen, zullen er anderen zijn die liever Canonical achter zich hebben, maar ik zie de noodzaak van Ubuntu Cinnamon niet in. Het is niet persoonlijk; het is overboekt.
Metapakketten op andere versies van Ubuntu
Dan zijn er nog twee andere officiële smaken die je stof tot nadenken geven: Ubuntu Studio en Edubuntu. Beiden worden gerund door dezelfde ontwikkelaar, hoewel de leider van Edubuntu zijn vrouw is, die het idee had om het weer tot leven te wekken. Ubuntu Studio werd lang beschouwd als verdwijnen, en een deel van de schuld is dat het eigenlijk een Kubuntu is met het audiovisuele software-metapakket, tussen aanhalingstekens, dus ik weet niet of het overbodig is of niet. Ik zie Edubuntu een beetje anders: als het een systeem is dat is ontworpen voor het onderwijs, denk ik dat het beter is dat alles klaar is na de installatie vanaf nul, ik zie niemand op een school Ubuntu installeren en vervolgens het metapakket voor het onderwijs. Maar het is eigenlijk Ubuntu met dat metapakket er bovenop. Dat en een ander logo. Zijn ze te veel?
Die konden binnenkomen
Om het aantal van 14 te bereiken, moeten nog drie projecten verder worden ontwikkeld: die van Ubuntu Web, UbuntuDDE en Ubuntu Sway. De eerste is behoorlijk gestopt, zo niet helemaal gestopt. Het is het geesteskind van Rudra Saraswat, die ook de leiding heeft over Ubuntu Unity en blendOS. Het is de bedoeling om a alternatief voor open source Chrome OS, en stelt u in staat om de /e/store te gebruiken en Android-applicaties te installeren, iets dat ik niet heb kunnen verifiëren omdat het nodig is om het native te laten installeren (het werkt niet in virtuele machines). Aangezien zijn laatste ISO 20.04 is, betwijfel ik of hij het team gaat halen. En het is jammer, want het heeft Firefox-gebaseerde en Brave-gebaseerde versies.
Met de tweede dingen zien er niet beter uit. UbuntuDDE Het zou Ubuntu zijn met Deepin-desktop, visueel zeer aantrekkelijk en met zijn eigen meest interessante applicaties, maar het is laatst Het kwam nu een jaar geleden uit, samenvallend met de release van Jamy Jellyfish (22.04). Ik denk dat Canonical het in de gaten zal houden en er geen goed gevoel aan zal geven als ze niet om de zes maanden een ISO uitbrengen, dus ik zou er ook niet op wedden.
Ubuntu Sway ziet er goed uit
De laatste van de drie remixen die er nog zijn zou er zijn Ubuntu zwaaien, die wel een versie heeft van de onlangs gelanceerde Lunar Lobster, en die ziet er erg goed uit. Om te beginnen omdat het, gebaseerd op Ubuntu, de Sway-vensterbeheerder gebruikt, waardoor het snel is en een goede optie voor liefhebbers van het toetsenbord in plaats van de muis. Een van de kenmerken is dat het vrij is van snaps, iets dat mij aan de ene kant goed lijkt en aan de andere kant denk ik dat het zou moeten veranderen als het een officiële smaak wil worden. Maar het is zo interessant dat ik het op een USB heb en er af en toe mee werk.
Het zijn er 11, het kunnen er 14 zijn en ik open een debat: zijn ze overgebleven, ontbreken ze of beide tegelijk?
Dan te bedenken dat je met een Debian bijna elk van die 14 "smaken" hebt. Ik heb nooit echt genoten van het aanbod van Ubuntu om een enkele desktopomgeving aan te bieden, omdat iets dat me aantrok in gnu/linux-distributies juist de mogelijkheid was om onbeperkt te kiezen...
Kortom, wat heeft het voor zin om de "smaken" van Ubuntu als verschillende distro's te behandelen als tegenwoordig de snelheden van internetverbindingen hoog genoeg zijn en de cd bijna achterhaald is (misschien de geldige reden van 15 jaar geleden) om een installatieprogramma waarmee u de "smaak" kunt kiezen, als het na het installeren van een "smaak" van Ubuntu toch mogelijk is om een andere desktop te installeren...
Naar mijn smaak is de Gnome Shell-versie overbodig :)
Ja, ik ben het ook eens met Cinnamon, hiervoor kun je beter voor Mint kiezen.
Als gebruiker van Debian, en nu ook Kubuntu voor de hoofddesktop, zou het leuk zijn voor Ubuntu om te doen wat Debian doet, de basis te installeren en dan te vragen welke desktopomgeving je wilt, één, twee, drie, alles, geen Trouwens als je speciale diensten wilt (ssh, web, mail, etc...), ik weet het niet, het is een idee.